Onderschat je ogen niet.

artikel

“Ogen zijn luid.”
_

Marieke Decuypere

Afgelopen week kwam de familieraad opnieuw samen. 
Kerst vierden ze zonder mij. Aan tafel met agenda en moderator deze keer.

Klassiek start ik met een tour de table. “Ik heb niets speciaal te melden. Ik ben oké.”
De ogen van de andere aan tafel vonden het duidelijk geen oké.

De anderen namen spontaan de tour de table over, waarop de laatste meteen over de agenda begon. De ogen bleven luider spreken dan hetgeen men zei.

Ik doorbrak hun stilte. “Ik snijd het aan: waarom geloof ik jullie oké niet.” 
Met de voeten vooruit, dit was duidelijk aan hun ogen te zien.

“Sinds we de familieraad georganiseerd hebben, 
praten we véél minder praten met elkaar.”

Ik had de keuze om offensief reageren, als moderator van hun familieraad kwam deze binnen, of wachten.

“Dat is waar.”

Nu voelde ik me zeker verantwoordelijk.

“Zeggen jullie mij minder te praten met het hebben van een familieraad?” reageerde ik.

“Ja. Dit lijkt me meer dan normaal. We kunnen niet meer praten met elkaar zonder deftig aan tafel te zitten. Je reageert nog altijd te emotioneel waardoor we weglopen bij een opmerking ofwel meteen in een niet uitgesproken conflict komen. We komen maandelijks samen met de familieraad, hier maken we tijd voor elkaar en praten we.” 

Een broer reageert “Het is niet dat we niet meer willen praten. Maar zodra het over het bedrijf gaat, ben je steeds offensief en de meest ontvlambare persoon. Dan praat ik liever hier over het bedrijf en thuis gewoon over de kids en andere dingen. Hier gaat het tenminste vooruit. Hier praten we dingen uit.”
Dat deze binnenkwam, was duidelijk.

De familieraad wordt opgedreven in frequentie. 
2024 zal zijn uitdagingen hebben. 

Deze moest ik delen.
Familieraad of een ander overlegorgaan.
Het kanaliseert emotionele en operationele gesprekken zoveel is duidelijk.